Po pomyślnie zakończonej instalacji zajmiemy się
wstępną konfiguracją systemu. Wszelkich zmian w ustawieniach
możemy dokonać przed uruchomieniem nowo zainstalowanego systemu
FreeBSD lub też po zakończeniu instalacji, korzystając z
sysinstall
(we FreeBSD starszych niż 5.2
/stand/sysinstall
) i jego opcji
.
Jeśli wcześniej skonfigurowaliśmy PPP na potrzeby instalacji przez FTP, konfiguracja urządzeń sieciowych zostanie pominięta. Będziemy mogli zająć się nią później.
Szczegółowe informacje na temat sieci lokalnych (LAN) oraz konfiguracji FreeBSD w roli bramy lub rutera znaleźć można w rozdziale Zaawansowana konfiguracja sieciowa.
Jeśli chcemy skonfigurować urządzenie sieciowe, wybieramy Enter. W przeciwnym wypadku wybieramy .
i wciskamyKlawiszami kursora wybieramy interfejs, który będziemy konfigurować i wciskamy Enter.
Dla przykładu, w sieci lokalnej w zupełności wystarcza obecny protokół Internetu (IPv4), wybieramy więc klawiszami kursora Enter.
i naciskamyJeśli chcemy wypróbować nowy protokół Internetu (IPv6), wybieramy Enter. Przez chwilę będzie się odbywać poszukiwanie serwerów RA.
i naciskamyJeżeli nie wykorzystujemy DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol), wybieramy klawiszami kursora Enter.
i wciskamyWybranie dhclient i jeśli wszystko przebiegnie prawidłowo, konfiguracja sieci zostanie rozpoznana automatycznie. Sekcja 25.5, „Automatic Network Configuration (DHCP)” zawiera szczegółowe informacje na ten temat.
spowoduje uruchomieniePrzedstawiony poniżej ekran konfiguracji sieci (Network Configuration) przedstawia konfigurację karty sieciowej komputera, który będzie służył jako brama w sieci lokalnej.
Klawiszem Tab wybieramy poszczególne pola, w których wpisujemy odpowiednie informacje:
Pełna nazwa stacji, w powyższym przykładzie
k6-2.example.com
.
Nazwa domeny, do której należy stacja, w przykładzie jest to
example.com
.
Adres IP stacji przekazującej pakiety do odbiorców spoza sieci lokalnej. Musi być podany, jeśli komputer jest węzłem w sieci. Jeżeli komputer pełni rolę bramy do Internetu w sieci lokalnej, pole to należy pozostawić puste.
Adres IP lokalnego serwera DNS. W przykładowej sieci
lokalnej nie ma serwera DNS, wpisany więc został adres serwera DNS
dostawcy Internetu (208.163.10.2
).
W przykładzie temu interfejsowi przypisano adres
192.168.0.1
.
W sieci lokalnej użyty został dla przykładu blok
adresów klasy C
(192.168.0.0
-
192.168.0.255
).
Maska podsieci jest maską sieci klasy C
(255.255.255.0
).
Tu wpisywane są dodatkowe opcje dla ifconfig
charakterystyczne dla interfejsu. W pokazanym przykładzie nie było
takowych opcji.
Gdy konfiguracja będzie gotowa, klawiszem Tab wybieramy i naciskamy Enter.
Jeśli wybierzemy Enter, komputer zostanie aktywowany do pracy w sieci.
i wciśniemyJeśli komputer będzie w sieci lokalnej pełnić rolę bramy, czyli będzie przekazywać pakiety pomiędzy innymi komputerami, wybieramy opcję Enter. Jeżeli natomiast komputer będzie węzłem w sieci, wybieramy i również wciskamy Enter.
i naciskamyWybranie telnetd) będą wyłączone. Oznacza to, że zdalni użytkownicy nie będą mogli połączyć się z naszym komputerem za pomocą telnetu. Użytkownicy lokalni będą natomiast mogli łączyć się z odległymi komputerami korzystając z telnetu.
spowoduje, że wiele usług (jak np.Usługi możemy włączyć po zainstalowaniu systemu, aby to zrobić,
modyfikujemy plik /etc/inetd.conf
za pomocą
edytora tekstu. Więcej informacji znaleźć można w Sekcji 25.2.1.
Sekcja 25.2.1, „Overview”.
Jeśli wolelibyśmy skonfigurować usługi internetowe podczas instalacji, wybieramy
. Zostaniemy poproszeni o dodatkowe potwierdzenie:Wybieramy
, by przejść dalej.Wybranie #
na początku
właściwego wiersza.
Gdy włączymy wybrane usługi, naciskamy Esc by przejść do menu, w którym będziemy mogli zakończyć modyfikowanie pliku i zapisać zmiany.
Wybranie zaznaczonego domyślnie
pozwoli na dostęp do komputera poprzez FTP tylko tym użytkownikom, którzy mają własne konta chronione hasłem.Włączenie anonimowego FTP oznacza, że każdy będzie mógł uzyskać dostęp do komputera. Zanim się na to zdecydujemy, powinniśmy być świadomi niebezpieczeństwa, które się z tym wiąże. Rozdział 14, Security zawiera więcej informacji na temat bezpieczeństwa.
Aby włączyć anonimowe FTP, klawiszami kursora wybieramy Enter. Ekran będzie wyglądać jak na poniższym rysunku (lub podobnie):
i naciskamyMożemy nacisnąć F1, by uzyskać pomoc:
Główny katalog ftp jest domyślnie umieszczany
w /var
. Jeżeli nie mamy tam
wystarczająco dużo miejsca dla przewidywanych potrzeb
FTP, możemy wybrać w zamian katalog /usr
,
jako główny katalog FTP (FTP Root Directory) wpisując
/usr/ftp
.
Po wybraniu odpowiadających nam ustawień naciskamy Enter.
Jeżeli wybierzemy Enter, automatycznie zostanie uruchomiony edytor, w którym będziemy mogli napisać komunikat powitalny dla użytkowników anonimowego FTP.
i wciśniemyUżywanym tutaj edytorem tekstu jest ee
.
Postępując zgodnie z przedstawionymi na ekranie wskazówkami
możemy wprowadzić treść komunikatu, lub też możemy zrobić to później,
korzystając z dowolnego edytora. W tym celu warto jest zapisać nazwę
i lokalizację pliku pokazywaną na dole ekranu.
Gdy naciśniemy Esc pokazane zostanie menu z domyślnie zaznaczoną opcją . (opuszczenie edytora). Wybieramy ją naciskając Enter. Ponowne naciśnięcie Enter spowoduje zapisanie zmian jeśli jakichś dokonaliśmy.
Sieciowe usługi plikowe (Network File Services - NFS) pozwalają na współdzielony dostęp do plików przez sieć. Komputer możemy skonfigurować jako serwer, klient, lub oba naraz. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w Sekcja 25.3, „Network File System (NFS)”.
Jeśli nie zamierzamy korzystać z serwera NFS, wybieramy Enter.
i wciskamyW przeciwnym wypadku, gdy wybierzemy exports
.
Naciskamy Enter. Zostanie uruchomiony
edytor tekstu, w którym będziemy mogli przygotować plik
exports
.
Zgodnie ze wskazówkami dopisujemy udostępniane systemy plików. Możemy także zrobić to później, korzystając z preferowanego przez nas edytora tekstu. W tym celu warto zapisać sobie pokazywaną na dole ekranu nazwę i lokalizację pliku.
Gdy naciśniemy Esc, pokazane zostanie menu z domyślnie zaznaczoną opcją (opuszczenie edytora). Wybieramy ją naciskając Enter.
„Profil zabezpieczeń” to zestaw opcji konfiguracyjnych, mający zapewnić określony poziom bezpieczeństwa poprzez włączenie i wyłączenie pewnych programów i ustawień. Im surowszy profil zabezpieczeń, tym mniej programów będzie domyślnie uruchamianych. Odpowiada to jednej z podstawowych zasad bezpieczeństwa: należy wyłączać wszystko, co nie musi być włączone.
Pamiętajmy, że profil zabezpieczeń to tylko domyślne
ustawienia. Poszczególne programy można włączać i wyłączać
już po zainstalowaniu FreeBSD, poprzez modyfikację lub dodanie
odpowiednich wpisów w pliku /etc/rc.conf
.
Dalsze informacje na ten temat znaleźć można w dokumentacji
systemowej rc.conf(5).
Poniższa tabela pokazuje, jaki jest efekt stosowania każdego z profili zabezpieczeń. Kolumny odpowiadają profilom, które można wybrać, natomiast w kolejnych wierszach wymienione są poszczególne programy lub funkcje włączone lub wyłączone w danym profilu.
Extreme | Medium | |
---|---|---|
sendmail(8) | NIE | TAK |
sshd(8) | NIE | TAK |
portmap(8) | NIE | MOŻE [a] |
serwer NFS | NIE | TAK |
securelevel(8) | TAK [b] | NIE |
[a] Portmapper jest włączony, jeśli na wcześniejszym etapie instalacji komputer został skonfigurowany jako klient lub serwer NFS. |
Jeżeli wybierzemy Enter, zostanie ustawiony średni profil zabezpieczeń.
i naciśniemyChcąc wybrać inny profil zabezpieczeń, wybieramy Enter.
i wciskamyAby uzyskać pomoc, wciskamy F1. Naciskając Enter wracamy do menu.
Klawiszami kursora wybieramy Enter.
, chyba, że jesteśmy pewni, że będziemy potrzebować innego poziomu bezpieczeństwa. Wskazujemy następnie i wciskamyZostanie wyświetlony komunikat potwierdzający wybór profilu zabezpieczeń.
Naciskamy Enter, aby przejść do kolejnego etapu konfiguracji.
Profil zabezpieczeń nie jest cudownym lekarstwem! Nawet, jeśli wybraliśmy najbardziej bezpieczny profil, musimy na bieżąco interesować się sprawami bezpieczeństwa systemu, czytając poświęcone im listy dyskusyjne (Sekcja C.1, „Mailing Lists”),, stosując dobre hasła i przestrzegając ogólnych zasad bezpieczeństwa. Profil jest tylko wygodnym sposobem na przygotowanie podstawowych zabezpieczeń.
Kilka opcji służy do konfiguracji konsoli systemowej.
Aby zobaczyć i zmienić ustawienia, wybieramy Enter.
i wciskamyCzęsto stosowaną opcją jest wygaszacz ekranu (screen saver). Klawiszami kursora wybieramy Enter.
i naciskamyZa pomocą klawiszy kursora wybieramy odpowiadający nam wygaszacz i wciskamy Enter. Ponownie pojawi się menu konfiguracji konsoli systemowej.
Przyjmowany domyślnie przedział czasu wynosi 300 sekund. Aby go zmienić, ponownie wybieramy Enter. Pojawi się okienko:
. W menu opcji wygaszacza ekranu klawiszami kursora wybieramy i naciskamyWartość możemy zmienić, po czym wybieramy Enter, by wrócić do menu konfiguracji konsoli.
i wciskamyWybieramy Enter, przechodząc do kolejnego etapu konfiguracji.
i naciskamyDzięki ustawieniu strefy czasowej komputer będzie mógł automatycznie ustawiać zegar w przypadku zmiany czasu, jak również będzie prawidłowo wykonywać inne czynności związane ze strefą czasową.
W przykładzie mamy do czynienia z komputerem znajdującym się we wschodniej strefie czasowej Stanów Zjednoczonych. Rzeczywiste ustawienia będą zależeć od naszego położenia geograficznego.
By ustawić strefę czasową, wybieramy Enter.
i naciskamyWybieramy Enter.
lub , w zależności od ustawienia zegara komputera, następnie wciskamyKlawiszami kursora wybieramy odpowiedni region, po czym naciskamy Enter.
Przy użyciu klawiszy kursora wybieramy odpowiedni kraj i naciskamy Enter.
Klawiszami kursora wybieramy właściwą strefę czasową i wciskamy Enter.
Zostaniemy zapytani, czy skrót nazwy strefy czasowej jest prawidłowy. Jeśli tak, naciskamy Enter i przechodzimy do kolejnego etapu konfiguracji.
Wybranie Enter pozwoli uruchamiać programy linuksowe we FreeBSD. Program instalacyjny dołączy pakiety obsługujące kompatybilność z Linuksem.
i naciśnięcieJeśli instalujemy system przez FTP, komputer będzie potrzebować łączności z Internetem. Może się zdarzyć, że na serwerze ftp będzie brakowało pewnych składników, na przykład obsługujących kompatybilność z Linuksem. Można je jednak zainstalować później.
Posługując się 3-przyciskową myszką będziemy mogli wycinać i wklejać tekst na konsoli i w uruchamianych programach. Jeśli nasza myszka ma dwa przyciski, po instalacji zajrzyjmy do dokumentacji systemowej moused(8), gdzie opisana została emulacja trzech przycisków. W naszym przykładzie konfigurujemy myszkę nie podłączoną przez USB (np. przez złącze PS/2 lub port COM)::
Wybieramy Enter.
, jeśli myszka podłączona jest przez USB, lub w przeciwnym wypadku i naciskamyKlawiszami kursora wskazujemy Enter.
i naciskamyMyszka używana w przykładzie jest typu PS/2, wybrano więc domyślną opcję Enter i wracamy do poprzedniego menu.
. Inny protokół wybieramy wskazując odpowiednią opcję klawiszami kursora. Upewniwszy się, że jest zaznaczone, naciskamyZa pomocą klawiszy kursora wybieramy Enter.
i wciskamyPonieważ przykładowa myszka jest typu PS/2, zaznaczona została domyślna opcja Enter.
. Klawiszami kursora możemy wybrać port, następnie naciskamyNa koniec wybieramy Enter by włączyć demona myszki i go przetestować.
i naciskamyNastępnie musimy poruszyć myszką i sprawdzić czy kursor porusza się we właściwy sposób po ekranie. Jeśli tak to wybieramy Enter. Jeśli nie myszka nie została właściwie skonfigurowana — wybieramy i próbujemy innych ustawień myszy.
i wciskamyWybieramy Enter, by zakończyć ten etap konfiguracji.
i wciskamyKonfiguracja usług sieciowych może być nużącym zadaniem dla początkujących użytkowników, szczególnie jeśli brak im wiedzy w tym zakresie. Możliwość pracy w sieci - także w Internecie - jest kluczowym elementem wszystkich współczesnych systemów operacyjnych, w tym również FreeBSD. Stąd też jest bardzo pomocnym mieć pojęcie o możliwościach pracy w sieci jakie oferuje FreeBSD. Poznanie tych jego możliwości już w trakcie instalacji pozwoli użytkownikom zrozumieć różne aspekty funkcjonowania usług sieciowych.
Usługi sieciowe są programami potrafiącymi przyjmować dane
z dowolnej lokalizacji w sieci. Dlatego właśnie dokładanych jest
wiele starań, by zagwarantować, że programy te nie uczynią nic
„szkodliwego”. Niestety, programiści nie są
doskonali. W przeszłości zdarzały się sytuacje, w których
atakujący wykorzystywali błędy w oprogramowaniu by wyrządzić
szkodę systemowi. Stąd też jest bardzo istotnym by włączać
tylko te usługi sieciowe, które są nam potrzebne. Jeśli nie
jesteśmy pewni, najlepiej jest nie włączać danej usługi nim
nie dowiemy się czy rzeczywiście jej potrzebujemy. Zawsze możemy
ją aktywować później uruchamiając ponownie
sysinstall bądź edytując plik
/etc/rc.conf
.
Wybranie opcji
spowoduje wyświetlenie menu zbliżonego do poniższego:Pierwszą z dostępnych opcji - Sekcja 2.9.1, „Konfiguracja urządzeń sieciowych”, dlatego też możemy ją teraz pominąć.
- opisuje bliżejWybór opcji
włączy wsparcie dla narzędzia automatycznego montowania BSD (ang. Automatic Mount Utility). Opcja ta najczęściej jest wykorzystywana z protokołem NFS (patrz poniżej) do automatycznego montowania zdalnych systemów plików. Nie wymaga dodatkowej konfiguracji.Kolejną opcją jest
. Po jej wybraniu pojawi się menu, gdzie należy wprowadzić specyficzne flagi AMD. Menu zawiera już domyślne wartości:Flaga -a
określa domyślny punkt montowania,
w tym wypadku /.amd_mnt
. Flaga -l
definiuje domyślny plik log
dziennika systemowego;
jeśli w systemie wykorzystywany jest demon syslogd
,
wówczas wszystkie komunikaty będą wysyłane właśnie do niego. Katalog
/host
jest wykorzystywany do
montowania systemów plików wyeksportowanych ze zdalnej maszyny, podczas
gdy katalog /net
do
montowania systemów plików z adresu IP.
Plik /etc/amd.map
zawiera domyślne wartości
flag dla zasobów eksportowanych przez AMD.
Wybór opcji
zezwala na anonimowe połączenia FTP, tym samym tworząc z naszego komputera anonimowy serwer FTP. Należy mieć jednak świadomość niebezpieczeństw jakie pociąga za sobą taka konfiguracja. Po wybraniu tej opcji pojawi się kolejne okienko wyjaśniające związane z nią niebezpieczeństwa oraz umożliwiające szczegółową konfigurację.Menu
pozwala skonfigurować naszą maszynę jako bramę, co zostało opisane wcześniej. Może być również wykorzystane do wyłączenia tej opcji jeśli przypadkowo została ona aktywowana w trakcie instalacji.Opcja inetd(8), który również został opisany wcześniej.
pozwala skonfigurować bądź całkowicie wyłączyć demononaOpcja
wykorzystywana jest do konfiguracji domyślnego systemowego serwera poczty MTA (ang. Mail Transfer Agent). Wybór tej opcji spowoduje wyświetlenie następującego menu:W menu tym mamy możliwość wyboru, który MTA zostanie zainstalowany jako domyślny. W praktyce MTA nie jest niczym więcej jak serwerem, który dostarcza pocztę elektroniczną do użytkowników lokalnego systemu bądź wysyła ją do Internetu.
Wybór opcji sendmail. Serwer ten jest domyślnym serwerem we FreeBSD. Opcja również spowoduje wybór sendmail jako domyślnego MTA, jednakże bez możliwości odbierania poczty przychodzącej z Internetu. Pozostałe opcje i dają efekt analogiczny do — obydwa rozwiązania dostarczają pocztę. Tym nie mniej, niektórzy użytkownicy preferują te serwery jako alternatywę dla MTA sendmail.
spowoduje instalację popularnego serweraPo wybraniu MTA, bądź pominięciu tego kroku, pojawi się ponownie okno konfiguracji sieci z kolejną opcją:
.Opcja Sekcja 25.3, „Network File System (NFS)” zawiera szczegółowe informacje o konfiguracji klienta i serwera NFS.
pozwala skonfigurować system do komunikacji z serwerem za pomocą NFS. Serwer NFS udostępnia systemy plików innym maszynom w sieci za pomocą protokołu NFS. Jeśli nasza maszyna nie będzie pracowała w sieci można tą opcję pominąć. System może później wymagać dalszej konfiguracji.Poniżej znajduje się opcja
umożliwiająca skonfigurowanie systemu jako serwer NFS. Dodatkowo konfiguruje ona wymagane parametry dla usług RPC. RPC koordynuje połączenia pomiędzy maszynami i programami.Kolejna opcja to
, odpowiadająca za synchronizację czasu systemowego. Po wybraniu jej pojawi się następujące menu:Z menu wybieramy najbliższy nam serwer. Wybór pobliskiego serwera gwarantuje dokładniejszą synchronizację czasu, z uwagi na fakt, że w komunikacji z bardziej oddalony serwerem mogą występować większe opóźnienia.
Kolejnym elementem jest wybór PCNFSD. Opcja ta zainstaluje
net/pcnfsd
z Kolekcji portów. Jest to przydatne
narzędzie umożliwiające uwierzytelnianie NFS systemom operacyjnym, które same nie potrafią się
uwierzytelnić, jak np. MS-DOS®.
Przewijając w dół pojawią się kolejne opcje:
Programy rpcbind(8), rpc.statd(8) i rpc.lockd(8) wykorzystywane są
przy połączeniach RPC (Remote Procedure Call). rpcbind
zarządza komunikacją pomiędzy serwerem NFS i klientami, tym samym jest wymagany
do poprawnego funkcjonowania serwera NFS. Demon rpc.statd
wykorzystywany jest do komunikacji z innymi demonami rpc.statd w sieci,
w celu monitorowania stanu maszyn, na których one pracują. Uzyskane w ten sposób informacje
przechowywane są z reguły w pliku /var/db/statd.status
. Kolejnym elementem
jest , który udostępnia usługi blokowania plików.
Z reguły, wykorzystywany jest w parze z rpc.statd do śledzenia,
które maszyny wymagają blokowania i jak często. O ile dwie ostatnie usługi są idealne
do debugowania, nie są one wymagane do poprawnego działania serwera NFS.
Kolejnym elementem na liście jest demon rutowania - routed(8) zarządza tablicami rutingu sieci, wyszukuje rutery multicast i udostępnia
na żądanie kopię tablic rutingu każdej maszynie w sieci. Wykorzystywany jest on z reguły
na komputerach pracujących jako bramy dla sieci lokalnej. Po jego wybraniu pojawi się dodatkowe
menu, w którym należy określić jego domyślną lokalizację. Wartość domyślna jest zdefiniowana
i zostanie wybrana po naciśnięciu klawisza Enter. Następnie pojawi się kolejne
menu, tym razem w celu ustawienia flag. Domyślną jest -q
i powinna pojawić
się na ekranie.
Kolejną opcją jest rwhod(8) w trakcie uruchamiania systemu. rwhod
jest narzędziem, które
regularnie rozsyła w sieci komunikaty systemowe bądź - w trybie „konsumenta”
- zbiera je. Więcej informacji dostępnych jest w podręcznikach systemowych ruptime(1)
i rwho(1).
Przedostatnim elementem na liście jest demon sshd(8). Jest to serwer OpenSSH, którego wykorzystanie jest zalecane w zamiast telnetu czy serwerów FTP. Serwer sshd jest wykorzystywany do zestawiania bezpiecznego połączenia pomiędzy dwoma maszynami wykorzystując połączenia szyfrowane.
Ostatnią na liście jest opcja Rozszerzeń TCP (
). Włączenie jej umożliwia korzystanie z rozszerzeń TCP zdefiniowanych w RFC 1323 i RFC 1644. O ile na wielu komputerach pozwoli to na przyspieszenie komunikacji, o tyle może również spowodować odrzucanie niektórych połączeń. Stosowanie tej opcji nie jest zalecane dla serwerów, chodź może się okazać korzystne dla stacji roboczych.Skończywszy konfigurację usług sieciowych możemy przewinąć do samej góry ekranu, do opcji
i przejść do kolejnej części konfiguracji.Począwszy od wersji FreeBSD 5.3-RELEASE, opcje konfiguracji serwera X zostały usunięte z sysinstall. Serwer X musimy zainstalować i skonfigurować po skończonej instalacji systemu. Rozdział 5, System okien X zawiera szczegółowe informacje odnośnie instalacji i konfiguracji serwera X. Jeśli nie instalujemy wersji wcześniejszej niż FreeBSD 5.3-RELEASE, możemy pomiąć tą sekcję.
Chcąc korzystać z graficznego interfejsu użytkownika w rodzaju KDE, GNIEME lub innego, trzeba skonfigurować serwer X.
By uruchomić XFree86™ z poziomu
użytkownika innego niż root
, należy zainstalować
x11/wrapper
. Jest on instalowany
domyślnie we FreeBSD 4.7 i późniejszych. W przypadku wcześniejszych
wersji można go zainstalować z menu wyboru pakietów.
Aby sprawdzić, czy nasza karta graficzna jest obsługiwana, możemy zajrzeć na stronę WWW XFree86™.
Należy koniecznie znać dane techniczne monitora i karty graficznej.
Nieprawidłowe ustawienia mogą spowodować uszkodzenie sprzętu. Jeśli nie
dysponujemy tymi danymi, wybierzmy sysinstall
(/stand/sysinstall
we FreeBSD starszych niż 5.2),
wybierając , a następnie
.
Jeśli mamy dane techniczne karty graficznej i monitora, wybieramy Enter, rozpoczynając konfigurację serwera X.
i wciskamySerwer X można konfigurować na kilka sposobów. Wybieramy jedną z metod przy pomocy klawiszy kursora i naciskamy Enter. Pamiętajmy o uważnym czytaniu wszelkich poleceń pojawiających się na ekranie.
Wybór xf86cfg i xf86cfg -textmode może spowodować, że ekran stanie się ciemny, a uruchomienie może zająć kilka sekund. Bądźmy cierpliwi.
W poniższym przykładzie przedstawione będzie korzystanie z programu konfiguracyjnego xf86config. Wybierane przez nas opcje zależeć będą od wyposażenia naszego komputera, będą się więc zapewne różnić od opcji pokazanych w przykładzie:
Komunikat ten informuje o wykryciu skonfigurowanego wcześniej demona myszki. Naciskamy Enter, by przejść dalej.
Po uruchomieniu, xf86config wyświetli krótkie wprowadzenie:
Po naciśnięciu Enter przejdziemy do konfiguracji myszki.
Pamiętajmy, by uważnie czytać polecenia i wybrać właściwy protokół myszki
„Mouse Systems” i port myszki /dev/sysmouse
,
nawet jeśli w przykładzie wybierana jest myszka PS/2.
Kolejnym krokiem jest konfiguracja klawiatury. W przykładzie wybrana została typowa klawiatura o 101 klawiszach. Jako wariant nazwy możemy wybrać dowolną nazwę, lub po prostu nacisnąć Enter, akceptując proponowaną nazwę domyślną.
Następnie przystępujemy do konfiguracji monitora. Pamiętajmy, by nie przekroczyć dopuszczalnych wartości częstotliwości, ponieważ może to spowodować uszkodzenie monitora. W razie jakichkolwiek wątpliwości, odłóżmy konfigurację monitora do czasu, gdy będziemy już mieć niezbędne informacje.
W kolejnym etapie wybieramy z listy sterownik karty graficznej. Jeśli przewijając listę niechcący ominiemy naszą kartę, naciskajmy dalej Enter, a lista zostanie powtórzona. W przykładzie pokazujemy tylko fragment listy:
Następnie wybieramy tryby graficzne dla preferowanych rozdzielczości. Najczęściej używane są tryby 640x480, 800x600 i 1024x768, wybór zależy jednak od możliwości karty graficznej, rozmiarów monitora i oczekiwanej wygody pracy. Gdy będziemy wybierać głębię koloru, wybierzmy najwyższą wartość, którą obsługuje karta.
Przygotowaną konfigurację należy zachować. Upewnijmy się, że konfiguracja
zostanie zapisana w pliku o nazwie /etc/X11/XF86Config
.
Jeśli z jakichś przyczyn konfiguracja nie powiedzie się, możemy zacząć ją od początku, wybierając
, gdy pojawi się następujący komunikat:Jeżeli konfiguracja XFree86™ sprawia
problemy, wybierzmy i naciśnijmy Enter,
by kontynuować instalację. Po jej zakończeniu będziemy mogli uruchomić
program konfiguracyjny poleceniem xf86cfg -textmode
lub xf86config
, wydanym jako root
.
Rozdział 5, System okien X prezentuje inną metodę konfiguracji
XFree86™ . Jeśli zdecydujemy się pominąć na
razie konfigurację XFree86™, kolejnym krokiem
będzie wybór pakietów.
Domyślnie serwer X może zostać unicestwiony kombinacją klawiszy Ctrl+Alt+Backspace. Możemy z niej skorzystać, jeśli coś jest nie w porządku z ustawieniami serwera i chcemy uniknąć uszkodzenia sprzętu.
Podczas pracy serwera X można zmieniać tryb graficzny, używając kombinacji klawiszy Ctrl+Alt++ lub Ctrl+Alt+-.
Po zakończeniu instalacji można wyregulować wysokość, szerokość i położenie obrazu przy użyciu xvidtune, po uruchomieniu XFree86™.
Zwracajmy uwagę na ostrzeżenia o możliwości uszkodzenia sprzętu poprzez niewłaściwe ustawienia. Nie róbmy niczego, czego nie jesteśmy pewni. Zamiast używać xvidtune, możemy dostroić ekran X Window korzystając z regulatorów monitora. Mogą się pojawić pewne różnice w wyświetlaniu obrazu przy powraceniu do trybu tekstowego, lepsze to jednak niż uszkodzenie sprzętu.
Przed dokonaniem jakichkolwiek zmian zapoznajmy się z dokumentacją xvidtune(1).
Jeżeli konfiguracja XFree86™ przebiegła pomyślnie, przejdziemy do kolejnego etapu, w którym wybierzemy menedżera okien.
Począwszy od wersji FreeBSD 5.3-RELEASE, opcje wyboru środowiska graficznego zostały usunięte z sysinstall. Musimy je skonfigurować po skończonej instalacji systemu. Rozdział 5, System okien X zawiera szczegółowe informacje odnośnie instalacji i konfiguracji środowiska graficznego. Jeśli nie instalujemy wersji wcześniejszej niż FreeBSD 5.3-RELEASE, możemy pomiąć tą sekcję.
Dostepnych jest wiele różnych menedżerów okien, poczynając od najprostszych, zapewniających jedynie podstawowe funkcje, do rozbudowanych środowisk wyposażonych w pokaźny zestaw oprogramowania. Niektórym wystarczy nieznaczna przestrzeń na dysku i niewiele pamięci, inne natomiast mogą mieć znacznie większe wymagania. Dobrze jest wypróbować kilka różnych menedżerów i wybrać spośród nich ten, który najbardziej nam odpowiada. Są one dostępne w Kolekcji portów lub w postaci pakietów, można je więc instalować po zainstalowaniu systemu.
Możemy wybrać jeden z popularnych menedżerów okien i zainstalować go jako domyślny. Dzięki temu będziemy mieć możliwość uruchomienia go zaraz po zakończeniu instalacji.
Klawiszami kursora wybieramy jedną z opcji i wciskamy Enter. Wybrany menedżer okien zostanie zainstalowany.
Pakiety to skompilowane programy, które można w łatwy sposób instalować.
W poniższym przykładzie pokazana jest instalacja jednego pakietu.
Możemy oczywiście zainstalować więcej pakietów. Gdy system będzie
już zainstalowany, kolejne pakiety będzie można dodawać przy użyciu
sysinstall
(/stand/sysinstall
w wersjach FreeBSD wcześniejszych niż 5.2).
Jeśli wybierzemy Enter, przejdziemy do ekranu wyboru pakietów:
i naciśniemyW danej chwili dostępne do instalacji są jedynie pakiety z bieżącego nośnika.
Możemy wybrać jedną z kategorii pakietów albo Enter.
, by wyświetlone zostały wszystkie dostępne pakiety. Wybraną opcję wskazujemy przy użyciu klawiszy kursora i wciskamyPokazana zostanie lista pakietów dostępnych w wybranej kategorii:
Dla przykładu zaznaczona została powłoka bash. Możemy wybrać tyle pakietów, ile nam się podoba, zaznaczając każdy z nich Space. Krótki opis pakietu wyświetlany jest w lewym dolnym rogu ekranu.
Klawiszem Tab możemy przełączać się między ostatnio wybranym pakietem, przyciskami i .
Po zaznaczeniu wszystkich wybranych pakietów naciskamy Tab, by zaznaczyć i naciskamy Enter, powracając w ten sposób do menu wyboru pakietów.
Do przełączania się między Enter, by wrócić do menu wyboru pakietów.
i mogą również służyć klawisze kursora. Za ich pomocą możemy wybrać , a następnie nacisnąćKlawiszami kursora i Tab wybieramy i wciskamy Enter. Pojawi się prośba o potwierdzenie chęci zainstalowania pakietów:
Gdy wybierzemy Enter, rozpocznie się instalacja pakietów. Aż do jej zakończenia będą pokazywane komunikaty o przebiegu instalacji. Jeżeli pojawią się informacje o jakichkolwiek problemach, zanotujmy je.
i naciśniemyPo zainstalowaniu pakietów wracamy do konfiguracji systemu. Nawet jeśli nie wybraliśmy żadnych pakietów i chcemy wrócić do końcowej konfiguracji wybieramy opcję
.Powinniśmy założyć przynajmniej jedno konto użytkownika, by móc korzystać
z systemu nie będąc zalogowanym jako root
. Główna partycja
jest zwykle niewielka, więc korzystanie z aplikacji jako root
może ją szybko zapełnić. Inny powód wymieniony został w poniższym
komunikacie:
Wybieramy Enter, by dodać użytkownika.
i naciskamyKlawiszamy kursora wybieramy Enter.
(użytkownik) i wciskamyKolejne pola wybieramy klawiszem Tab. W dolnej części ekranu pojawiać się będą następujące opisy, pomocne przy wprowadzaniu poszczególnych danych:
Nazwa nowego użytkownika (obowiązkowa).
Numer będący identyfikatorem użytkownika (wypełniany automatycznie, jeśli pole pozostanie puste).
Nazwa podstawowej grupy użytkownika (wybierana automatycznie, jeśli pole pozostanie puste).
Hasło użytkownika (wpisujmy je uważnie!).
Nazwisko użytkownika (komentarz).
Grupy, których członkiem będzie użytkownik (czyli dostanie ich uprawnienia).
Domowy katalog użytkownika (wpisywany automatycznie, jeśli pole pozostanie puste).
Powłoka uruchamiana po zalogowaniu się (wybierana automatycznie,
jeśli pole pozostanie puste, np. /bin/sh
).
W przykładzie powłoka została zmieniona z /bin/sh
na /usr/local/bin/bash
, aby korzystać z powłoki
bash zainstalowanej wcześniej jako pakiet.
Nie wpisujmy tu powłoki, która nie istnieje, gdyż uniemożliwi to zalogowanie się.
Najpopularniejszą powłoką w świecie BSD jest powłoka C, czyli
/bin/tcsh
.
Użytkownik został dopisany do grupy wheel
,
dzięki czemu będzie mógł uzyskiwać uprawnienia użytkownika
root
.
Gdy skończymy, wybieramy
. Ponownie pojawi się menu zarządzania użytkownikami i grupami:W podobny sposób możemy od razu utworzyć dodatkowe grupy,
jeśli zajdzie taka potrzeba. Gdy system będzie już zainstalowany,
będziemy mogli dodawać grupy przy użyciu sysinstall
(/stand/sysinstall
w wersjach FreeBSD starszych niż
5.2).
Gdy skończymy dodawanie użytkowników wybieramy klawiszami kursora Enter, by kontynuować instalację.
i wciskamyWciskamy Enter, aby ustawić hasło
root
a.
Hasło musi być prawidłowo podane dwukrotnie. Rzecz jasna, powinniśmy zadbać o to, by łatwo odnaleźć hasło, gdy zdarzy się nam je zapomnieć. Zwróćmy uwagę, że w trakcie wpisywania hasła nie pojawią się żadne znaki, nawet gwiazdki.
Po pomyślnym wprowadzeniu hasła przejdziemy do kolejnego etapu instalacji.
Jeżeli będziemy chcieli skonfigurować dodatkowe urządzenia sieciowe,
lub wprowadzić inne zmiany w konfiguracji systemu, możemy to zrobić w tym
właśnie momencie, lub też po zakończeniu instalacji za pośrednictwem
sysinstall
(/stand/sysinstall
w wersjach FreeBSD wcześniejszych niż 5.2).
Wybieramy klawiszami kursora Enter, by powrócić do głównego menu instalacji.
i wciskamyPrzy pomocy klawiszy kursora wybieramy Enter. Pojawi się prośba o potwierdzenie chęci zakończenia instalacji:
i naciskamyWybieramy
. Jeżeli uruchamialiśmy komputer z dyskietki, wyjmujemy ją. Napęd CDROM będzie zablokowany aż do chwili, gdy komputer zacznie się ponownie uruchamiać. Wtedy napęd zostanie odblokowany i będzie można wyjąć z niego płytę (szybko).Komputer zostanie ponownie uruchomiony. Zwróćmy uwagę na ewentualne komunikaty o błędach.
Jeżeli wszystko przebiegło prawidłowo, na ekranie zobaczymy serię kolejno pojawiających się komunikatów, a na koniec będziemy mogli się zalogować. Komunikaty możemy przeczytać naciskając Scroll-Lock, następnie przewijając ekran klawiszami PgUp i PgDn. Ponownie naciskając Scroll-Lock powracamy do komunikatu logowania.
Być może nie będziemy mogli zobaczyć wszystkich komunikatów
(ograniczony rozmiar bufora), jednak można je przejrzeć po zalogowaniu
się, wpisując dmesg
w linii poleceń.
Zalogujmy się, wpisując nazwę użytkownika i hasło wybrane podczas
instalacji (w naszym przykładzie rpratt
).
Jako root
powinniśmy logować się tylko wtedy,
gdy jest to konieczne.
Typowe komunikaty pokazywane podczas uruchamiania systemu (pominięto informacje o wersji):
Generowanie kluczy RSA i DSA na niezbyt szybkich komputerach może zająć nieco czasu. Dzieje się to tylko podczas pierwszego uruchomienia nowo zainstalowanego systemu. Następne ładowanie systemu będzie już odbywać się szybciej.
Jeśli skonfigurowaliśmy serwer X i wybraliśmy menedżera okien,
możemy uruchomić go wpisując startx
w linii poleceń.
Po zakończeniu instalacji będziemy mogli uruchomić FreeBSD, wpisując następujące polecenie w konsoli SRM:
BOOT DKC0
Nakazuje ono oprogramowaniu sprzętowemu uruchomić system z określonego dysku. By FreeBSD było automatycznie uruchamiane przy włączeniu komputera, wpisujemy poniższe polecenia:
>>>
SET BOOT_OSFLAGS A
>>>
SET BOOT_FILE ''
>>>
SET BOOTDEF_DEV DKC0
>>>
SET AUTO_ACTION BOOT
Komunikaty pokazywane podczas ładowania systemu będą podobne (choć nie identyczne) do komunikatów pokazywanych na i386™.
Właściwe wyłączenie systemu operacyjnego jest istotną sprawą.
Nie należy po prostu wyłączać komputera. Powinniśmy najpierw uzyskać
prawa administratora, wpisując w linii poleceń su
i podając hasło root
a; może to zrobić tylko użytkownik
należący do grupy wheel
. Możemy także po prostu
zalogować się jako root
. Następnie wydajemy polecenie
shutdown -h now
.
Po takim wyłączeniu systemu i pojawieniu się komunikatu „Please press any key to reboot” (Naciśnij dowolny klawisz by ponownie uruchomić system), można już wyłączyć komputer. Naciśnięcie dowolnego klawisza spowoduje ponownie uruchomienie systemu.
Inny sposobem ponownego uruchomienia systemu jest kombinacja klawiszy Ctrl+Alt+Del, jednak w normalnych warunkach korzystanie z niej nie jest zalecane.
This, and other documents, can be downloaded from http://ftp.FreeBSD.org/pub/FreeBSD/doc/
For questions about FreeBSD, read the
documentation before
contacting <questions@FreeBSD.org>.
For questions about this documentation, e-mail <doc@FreeBSD.org>.